Samen zwemmen met bewoners in een warm zwembad
“Ik durf niet meer goed in het openbaar te spreken. Ik vergeet steeds wat ik heb gezegd, ik kan de juiste woorden niet meer vinden en daardoor ga ik stotteren.”
De dame zegt het luid en duidelijk en kijkt de groep rond. Andere deelnemers knikken en vallen haar bij. Een oudere heer neemt het woord en vertelt dat hij precies hetzelfde ervaart en zegt bang te zijn dat hij op zijn woorden afgerekend wordt.
Ik ben op de pg-dagbesteding in Polderburen waar ik als geestelijk verzorger de ontmoetingsgroep begeleid. Alle deelnemers van die dag zijn aangeschoven en ze zijn iedere keer weer benieuwd wat we gaan doen. Ik heb voor mijn groepen altijd een vast patroon, zo ook voor deze middag: ik loop langs en schud iedereen de hand en noem mijn naam; sommigen zijn mij vergeten en bij anderen zie ik een blik van herkenning. En eerlijk gezegd is het ook een goede oefening voor mijzelf. Deze groep begeleid ik namelijk niet wekelijks. Ik steek een kaars aan om de aandacht te vragen: een kaars voor ons allemaal. Meestal zegt iemand dat we dat hard nodig hebben. Een rondje “hoe-het-met-ons-gaat” volgt. Een vast patroon is goed voor de herkenbaarheid; alle namen noemen van de aanwezigen bij het rondje is belangrijk: iedereen wordt gezien en genoemd.
De vrouw die het moeilijk vindt om in het openbaar te spreken heeft het gevoel dat haar zelfvertrouwen is aangetast. Ze schaamt zich zelfs af en toe. De herkenning is groot, hier wordt met elkaar iets gedeeld waar ze anders niet zo snel over praten. Ik geef aan dat ik het mooi vind dat ze dat wel in deze groep doen: “ja maar hier zijn we onder elkaar en dan geeft het niet.” Beter had het niet verwoord kunnen worden: op deze plek, in deze groep zijn ze gelijkwaardig, hier komt hun waardigheid niet in het spel omdat ze vertrouwd zijn met elkaar. Hun identiteit wordt in de groep juist versterkt en bevestigd.
Dat is de kracht van een groep. En of het nu de ontmoetingsgroep is voor pg of een gespreksgroep voor onze somatische bewoners, het gaat om de herkenning en erkenning van elkaars verhalen en ervaringen. Het gevolg is dat men elkaar bemoedigt en steunt. Dat vind ik het mooiste moment in een groep: de steun die aan elkaar wordt gegeven en de verbondenheid die men ervaart.
Judith van de Kreeke
Geestelijk verzorger Polderburen
Gerelateerde berichten
