Als de zon schijnt en je hart huilt…
Dit is een verhaal over mijn cliënt die 30 jaar geleden naar Nederland is geëmigreerd. In zijn land van herkomst was Nederlands zijn voertaal.
Cliënt heeft hier gewerkt in een fabriek aan de lopende band. In eerste instantie huurde hij een kamer, door tussenkomst van familie heeft hij een huis gekocht aangezien dat veel voordeliger is in maandlasten/aftrek belastingen.
In de crisis 2016 gaat het bedrijf waar hij werkt failliet. Cliënt verliest zijn werk. Hierdoor moet hij naar het UWV om in te schrijven en een uitkering aan te vragen. Logisch toch! Lijkt het. Maar de digitale wereld is voor cliënt niet zo logisch.
Aangekomen bij UWV is dhr. doorverwezen naar de website waar hij zich kan inschrijven met zijn DigiD.
Hij wil graag uitleg. Dat krijgt hij één keer, maar daarna niet meer en was aangewezen op website.
Gelukkig is het hem gelukt om zich in te in te schrijven bij het UWV.
Vervolgens krijgt hij brieven met de vervolgacties. Er staat in dat hij verplicht is om te solliciteren op werk en contact moet houden met het UWV. Hij geeft aan niet te kunnen solliciteren op werk. “Dat gaat allemaal per computer en dat kan ik niet.” Ondanks dat krijgt hij geen hulp. Er word gewoon geacht dat hij de computer kan gebruiken. Dhr. heeft een paar keer geprobeerd te werken via een uitzendbureau, maar dat heeft nooit lang stand gehouden. Uitzendbureaus werken inmiddels ook met computers en ook bij hen moet je inloggen.
Dan wordt hij ziek. Doordat hij geen vaste contactpersoon heeft bij het UWV met wie hij een afspraak kan maken, heeft hij geen idee dat hij zich ziek kan melden. Hij weet niet dat, als je ziek gemeld bent, je dan je uitkering kunt behouden.
De uitkering wordt lager, de vaste lasten blijven gelijk of stijgen. Het gevolg zijn achterstanden in betalingen. De bank geeft aan dat hij zijn huis uit moet.
Grote paniek! Hij begrijpt er niets van, is van mening dat hij een goede burger is, altijd alles op tijd betaalt. Dhr. is ook van mening dat de regering deze crisis heeft veroorzaakt en zijn logica is dat de regering dit dan ook moet oplossen.
Dhr. weet niet waar hij het zoeken moet en gaat eindelijk naar zijn huisarts met zijn verhaal. De huisarts luistert goed en verwijst door naar het wijkteam POH GGZ en GGV Thuisbegeleiding .
Hulpverleners treffen een verwarde man aan, die duidelijk zijn eigen logica heeft.
De heer is erg bang voor internet en heeft angst om afgeluisterd te worden door de overheid en telefoonmaatschappijen. Hij heeft geen gevoel voor dag, datums en tijd. Afspraken gaan om die reden vaak mis. Dan komt hij bijvoorbeeld een dag later of een dag te vroeg, of in de middag als hij in de ochtend aanwezig moet zijn. Dit is natuurlijk erg lastig voor hulpverleners die werken met de agenda en vaste tijden.
Door goede afstemming en begrip van alle hulpverleners zijn we toch in staat geweest om hem te helpen. Vanuit de GGV Thuisbegeleiding bellen we hem voor afspraken een dag van tevoren en op de dag zelf.
Een medewerker van de GGV/Thuis begeleiding plant afspraken met diverse instanties in voor meneer en gaat met hem mee naar afspraken. Soms gaan afspraken toch mis, omdat de cliënt het niet begrijpt of verward is in de dag en tijd.
Inmiddels is er de diagnose. Hij kan zich daar in vinden en kan in zijn oude woning blijven door inzet van beschermingsbewind.
Ik ben er van overtuigd dat, als alle hulpverleners niet zo goed en respectvol met elkaar en de cliënt hadden samengewerkt, deze man op zijn hoge leeftijd op straat was komen te staan .
Het digitale tijdperk waar wij in leven is zo moeilijk voor veel mensen. Laatst belde ik voor de cliënt naar zijn gezondheidscentrum om een afspraak te maken. Hij geeft aan dat het voor hem moeilijk is om via de telefoon. “Meestal ga ik met de fiets even langs om een afspraak te maken.” Maar die dag was het weer slecht en het was belangrijk.
Ik snapte het niet. Het is toch niet moeilijk om de huisarts te bellen voor een afspraak? Ik deed wat de cliënt vroeg. Ik belde en ik kreeg een antwoordapparaat dat ik helemaal moet afluisteren en daarna de keuze moest maken. Ik kon kiezen uit zes opties. Ik wilde een afspraak maken, maar kreeg te horen dat het erg druk is. Ik kon kiezen uit tien minuten wachten of mijn telefoonnummer in te toetsen en afsluiten met een # om te worden teruggebeld. Ik koos voor de laatste optie. Mijn cliënt kon dit niet meer volgen.
Met deze woorden wil ik iedereen erop attenderen dat goede samenwerking met alle disciplines erg belangrijk is. We leven steeds meer in de digitale wereld. Heel veel mensen kunnen niet meekomen en mijn vraag is hoe wij daarmee willen omgaan. Het digitale tijdperk is immers niet meer weg te denken.
Sæunn Brynjolfsdottir
Gerelateerde berichten
