“De burgemeester is langs geweest en nog wat andere mensen en ach die kletsten maar wat”, vertelde mijn cliënte aan de verzorgende die haar thuis kwam helpen met haar maaltijd.
De realiteit is dat er zojuist een rechtszitting heeft plaatsgevonden bij haar thuis. Daar heeft de rechter een rechterlijke machtiging afgegeven om mevrouw gedwongen op te laten nemen.
Vier dagen later is het zover, mevrouw zal worden opgenomen in de woonplaats van haar zoon.
Mevrouw heeft een groot oorlogstrauma. Haar zoon ziet geen mogelijkheden mevrouw naar haar nieuwe woonomgeving, het verpleeghuis, te brengen en vrijwillig zal ze niet gaan. Alles in mij roept dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om mevrouw tegenstribbelend door een ambulance te laten brengen. Dit gaat ongetwijfeld zeer traumatisch voor haar worden. Ik overleg met die ene speciale verzorgster met wie mevrouw zo’n goede band heeft en we spreken af om samen mevrouw te brengen.
Haar koffertje wordt in mijn achterbak gezet en onder het mom van ‘we gaan koffie drinken bij uw zoon in Amsterdam’ stapt ze in mijn auto. De heenreis is gezellig , er wordt wat afgekletst en in Amsterdam staat voor het verpleeghuis haar zoon op haar te wachten. Samen met hem gaat ze koffie drinken.
Op de terugreis spreekt mijn collega uit: “hier hebben we goed aan gedaan!”
“Ja dat hebben we zeker,” is mijn antwoord.
’s Middags mag ik samen met mijn collega, een maatschappelijk werkster, een presentatie geven over onbegrepen gedrag bij dementie. Dit aanvullend op de presentatie van Hugo Borst, die meerdere boeken schreef over zijn moeder, bekend met dementie, op het ROC. Mijn collega vertelt over de verschillende vormen van dementie en over video-interventie in de ouderenzorg. Dit is een prachtige interventie die ingezet kan worden bij onbegrepen gedrag in de intramurale zorg, maar zeker ook in de thuissituatie.
Ik vertel over mijn functie, landelijk bekend als casemanager dementie en de mogelijkheden en vooral ook de onmogelijkheden van opname bij personen die bekend zijn met een vorm van dementie. Want afgezien van het feit dat de plekken schaars zijn, zegt de wetgeving dat wanneer verzet komt, dat de persoon dan eerst een gevaar voor zichzelf of zijn omgeving moet zijn en wanneer is dat gevaar er dan? Hiervoor vindt een zogenaamde BOPZ-toetsing plaats. BOPZ staat voor Bijzondere Opname Psychiatrische Ziekenhuizen, een maatregel die maakt dat de deur gesloten mag zijn.
Fijn om studenten mee te mogen nemen in casuïstiek. Wij hopen hen enthousiast te hebben gemaakt om te gaan werken met deze bijzondere doelgroep.
Terug naar mevrouw. Mijn eerstvolgende werkdag bel ik de zoon op van de dame die we naar Amsterdam brachten. Uiteraard wil mevrouw naar huis, maar toch geniet zij ook van de gezelligheid. Haar zoon komt iedere dag even langs. Iets wat niet mogelijk was toen zij nog in Almere woonde. Een einde is gekomen aan het thuis wonen, waar mevrouw zo vaak dwaalde en regelmatig thuisgebracht werd door de politie. Toen mevrouw hiermee werd geconfronteerd door de rechter was haar reactie: “je denkt toch zeker niet dat ik gek ben, ik had het me heus wel herinnerd als dat gebeurd zou zijn.” En dat geheugen dat is nou precies waar het niet goed meer mee gaat.
Het mee mogen puzzelen in de levens van mijn stuk voor stuk bijzondere cliënten met hun tevens bijzondere mantelzorgers, is en blijft toch een eer.
