Geluk en bewegen
Dis is het vervolg op mijn eerste verhaal over mijn belevenissen tijdens de Paralympische Spelen in Rio 2016.
Poulewedstrijd 3
Fleur van Dam
Onze laatste poulewedstrijd spelen we tegen Brazilië. Een team waarmee we goede contacten hebben buiten de wedstrijden om. Zij zijn al zeker van een plek in de halve finale. Voor ons staat de spanning er flink op. Winst is nodig zodat ook wij de halve finales bereiken.
Brazilië start sterk en snel en neemt duidelijk controle over de wedstrijd. Controle waarvan blijkt dat we die niet meer over kunnen nemen. Alle wisselopties worden ingezet, time-outs worden genomen. Maar dit levert niet de juiste omkeer in ons spel. Vandaag spelen wij niet op ons best en iedereen voelt dat. We benoemen het. Als team blijven we hard vechten. Maar het lijkt vandaag vooral vechten tegen onszelf. Gefrustreerd en verdrietig over het feit dat we geen grip kregen op ons eigen spel verlaten we het veld met 3-0 verlies (18-25, 15-25 en 21-25).
We eindigen 3e in de poule achter Brazilië en Oekraïne. Het besef is groot dat we het hebben laten liggen in de 1e poulewedstrijd. Daar lagen de kansen op een halve finale plek. Maar het mocht niet zo zijn.
Laatste wedstrijd, spelen om plek 5-6
Een 3e plek in de poule betekent spelen voor plek 5-6. Dit keer is Iran onze tegenstander. Zij verloren in de poule van de uiteindelijke finalisten USA en China. Voor het eerst dit toernooi kunnen onze familie en vrienden die niet zijn meegereisd ons live zien via een stream. De meegereisde fans zitten weer in het oranje op de tribune. Wat zijn we blij met zulk publiek!
Iran is een team waar Nederland al jaren niet tegen heeft gespeeld. Ik zelf nog nooit. Door het terug kijken van wedstrijd die zij in Rio gespeeld hebben proberen we hun spel te leren kennen. Ze zijn snel en alert aan het net. Wij hebben een goede blokkering dus hier willen we gebruik van maken.
Toch blijkt het in het begin van de wedstrijd erg wennen aan hun manier van spelen. Wij geven ze een voorsprong, komen op momenten even terug maar moeten ze toch laten gaan. Na een 2-0 achterstand komt de ommekeer. Onze blokkering gaat zijn vruchten afwerpen en de service- en aanvalsdruk neemt toe. Nu hebben wij controle over de wedstrijd. We komen terug tot 2-2 en moeten een 5e beslissende set spelen. Het gaat erg gelijk op en blijft spannend tot het eind. Maar helaas moeten we ook nu onze meerdere erkennen, dit keer in het Iraanse damesteam. Met 2 punten verschil gaat de 5e set naar hen toe (21-25, 13-25, 25-23, 25-15 en 13-15).
Een gevoel van teleurstelling is er zeker. Een 6e plek is niet waar je hier voor komt. Zelfs niet met onze bijzondere voorbereiding. Maar we zijn ook trots op het spel dat we hebben laten zien deze dag. Na de slechte wedstrijd tegen Brazilië hebben we ons kunnen herpakken. Als team zijn we een sterk gebleven. We hebben gevochten met elkaar.
Finales en sluiting
We hebben één dag rust voordat de finales gespeeld worden waar we natuurlijk naar gaan kijken. Het hele toernooi zoeken we elkaar als team op. We eten samen, spreken samen af om bij tegenstanders te kijken wanneer daar tijd voor is en hebben afspraken over welke kleur shirt we die dag aandoen. Wij vinden eenheid en samenhorigheid in het team belangrijk. Het valt andere paravolleyteams op, maar ook andere sporters van TeamNL. Wij zijn daar trots op. Maar deze dag is anders. Dit is de eerste dag dat we individueel mogen kiezen waar we behoefte aan hebben. De een zoekt meegereisde familie en vrienden op. De ander gaat kijken bij andere sporten. Even het hoofd leegmaken. De ergste teleurstelling verwerken.
De dag erna zitten we er weer als team. Samen kijkend naar de bronsfinale Brazilië – Oekraïne waar Brazilië met overmacht wint. En daarna de finale waar USA voor het eerst goud wint ten koste van China. Zowel in Beijing als in Londen nam China het goud mee naar huis terwijl USA steeds genoegen moest nemen met het zilver. Niet alleen tijdens de spelen maar ook op het WK in 2014 hield China de macht in handen. Maar nu is het USA eindelijk gelukt. Zij waren dit toernooi het sterkst.
’s Avonds worden alle 62 Nederlandse medaillewinnaars in één keer gehuldigd. Een leuk, ontspannen feest buiten het dorp. De winnaars worden natuurlijk in het zonnetje gezet. 62 medailles. Een geweldige prestatie van TeamNL!
De 2 dagen daarna staat alles in het teken van inpakken, appartementen leeghalen en de sluitingsceremonie. Een mooi einde van dit toernooi. Na een lange vliegreis in het oranje KLM toestel worden we boven Nederlands luchtruim begeleid door 2 F16’s tot aan Schiphol. Geweldig om ze van zo dichtbij te zien vliegen. Op de grond word er door de brandweer een erehaag water gespoten over het vliegtuig heen. We worden gelijk met de bus naar Utrecht gebracht voor een welkom-terug-bijeenkomst in Tivoli. Daarna is het echt tijd om uit te gaan rusten van deze fantastische belevenis afgelopen 2 weken.
Na afloop
Als ik nu terugkijk dan is het allemaal zo snel gegaan. De bijzondere voorbereiding voor ons team, zo kort van te voren pas weten dat je gaat, het mag geen excuus zijn. Maar op emotioneel vlak heeft dit veel impact gehad. De blijdschap en de tranen hebben elkaar afgewisseld dit toernooi. Meer dan we gewend zijn. De vermoeidheid die ik nu emotioneel en fysiek nog voel overheerst daarom nog.
Als ik over een paar weken terugkijk zal vooral het gevoel trots overblijven. Trots op mijn team, op onze vechtlust en doorzettingsvermogen. Trots op hoe we om zijn gegaan met deze snelkookpan aan gevoelens. Trots om deel uit te mogen maken van TeamNL op zo’n werelds groot toernooi. En een heleboel motivatie om door te gaan en meer te willen.
De wereldtop wordt groter en sterker. En dat is goed voor onze sport. We hebben goed kunnen zien waar we de komende maanden aan moeten werken om het op het EK volgend jaar beter te doen. En dat is waar we nu naar toe gaan werken. In 2018 is het WK in Nederland. En daar willen we samen vlammen![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
Gerelateerde berichten
