Mevrouw doet een beetje vreemd vandaag, vind ik. We zaten net lekker buiten te genieten van het zonnetje, zegt ze ineens dat ze naar binnen wil omdat ze nog aardappelen moet schillen. En veel ook want opa eet mee. Ze gaat zuurkoolstamp maken, zijn favoriete gerecht.
‘Oh’, zeg ik, ‘het is nog vroeg, we kunnen nog wel even blijven zitten’. Dat is goed. Maar een paar minuten later wil ze opstaan. ‘Wat gaat u doen?’, vraag ik. ‘Naar binnen’, zegt ze ‘ik moet aardappelen schillen want opa komt’. Vooruit dan maar, ik help haar overeind en zet haar op de stoel.
Prompt zet ze de tv aan, volumeknop op tien. Doet ze anders alleen maar in het geval van bijzondere momenten zoals Koningsdag, Prinsjesdag of een aanslag. Vol interesse kijkt ze naar een of ander verkoopprogramma waarbij allerlei nutteloze spullen worden gepromoot. Alsof ze baat heeft bij een supersonische ramenwisser.
Ze heeft totaal geen erg meer in mij. Ik houd het met die herrie een paar minuten vol en dan neem ik afscheid. ‘Fijn dat je er was, tot de volgende keer’, zegt ze bijna werktuiglijk en geeft mij een hand. Maar kijkt ondertussen verder, helemaal in trance.
