Als je afscheid moet nemen
Het is december 2008, twee weken voor de kerst. Ik ben inmiddels 2 jaar afgestudeerd als verloskundige en werk nu ruim een jaar in Almere. Op mijn spreekuur zie ik een zwangere die de volgende dag uitgerekend is. Ze is al een paar dagen aan het ‘rommelen’. Weeën die komen en gaan, maar net niet sterk genoeg zijn om de bevalling in te luiden. Ze houden haar al wel nachten uit haar slaap.
Moe zit ze tegen over me. Dit is haar 3e zwangerschap en die valt haar zwaar. Met 2 kindjes om haar heen, lukt het nog net om alles draaiende te houden.
‘Ik hoop voor je dat de kleine niet lang meer op zich laat wachten’ zeg ik haar.
Die nacht heb ik dienst, en om half 1 belt ze. De weeën zetten door! In de vroege ochtend wordt een prachtig meisje geboren.
Het is februari 2018, half 1 ‘s nachts, en mijn diensttelefoon gaat. Ik hoor direct dat zij het is, de vliezen zijn gebroken!
Ik parkeer mijn auto voor het huis, waar ik 9 jaar geleden voor het laatst was. Het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan.
Er zijn nog geen weeën, we wachten af. Mijn dienst duurt tot 7 uur die avond. Ik hoop het zo!
‘s Middags belt ze weer, het is begonnen. Samen gaan we naar het ziekenhuis. Ik bewonder haar om de kracht die ze me weer laat zien! Dapper slaat ze zich door de laatste weeën heen.
En mijn 9 jaar vliegen aan me voorbij. Ik zit hier, inmiddels zelf 2 dochters rijker, weer aan haar bed en dat voelt zo bijzonder.
Om 18.01, net voor het eind van mijn dienst, wordt een prachtige zoon geboren!
3 zussen heeft hij en een oersterke moeder.
En wat voelt het als een voorrecht om er weer bij te mogen zijn!
Nienke Stam, verloskundige Zorggroep Almere, team groen.
Gerelateerde berichten
