In de ziektewet

Het is eind juli 2017 als ik vanuit het werk thuis kom en mijn rugpijn niet weg trekt. Al snel gaan er alarmbellen af… Op deze manier kan ik niet werken en moet ik mezelf tot mijn verdriet ziek melden, in de hoop dat de pijn snel weg zal trekken. De pijn is zo intens, dat ik naar de huisarts ga. Ik krijg pijnstillers, maar die geven niet het gewenste resultaat, de pijn blijft aanhouden. Dan word ik doorverwezen naar de fysio, maar ook daar weten ze niet wat er aan de hand is. Ik hoor verschillende dingen: instabiliteit van het bekken, te zwakke onderbuikspieren, te veel knopen in mijn bilspier. Ik krijg oefeningen mee, krijg een dry-needling-behandeling, maar niks geeft het gewenste effect. Balen! Je hoopt steeds maar dat iets helpt tegen de pijn. Maar erger nog, ik krijgt opeens pijn in mijn rechterbovenbeen, mijn linkerarm en mijn nek…..
Een nieuwe huisarts onderzoekt mij en voelt dat heel mijn lichaam vast zit en het moeilijk is om mij te onderzoeken. Ik krijg een doorverwijzing naar de neuroloog. De neuroloog geeft aan bijna zeker te weten dat het om een hernia gaat. Op dat moment ben ik opgelucht. Eindelijk is er iets waar deze pijn vandaan kan komen na al die onzekerheid. Ik krijg een MRI-scan en ga er vol vertrouwen in, maar je raadt het al…. geen hernia te zien op de MRI.
Daar sta je dan weer, met teleurstelling en tranen in je ogen. Hoe gek dat ook klinkt, niemand wil een hernia, maar iedereen wil weten waar de pijn vandaan komt. Zo ook ik.

Er worden vervolgens foto’s van het SI-gewricht en mijn heupen gemaakt. Is het misschien slijtage? Ik kan me er op dat moment niet veel bij voorstellen, en toch hoop ik maar weer. Maar, ook op de foto’s is niks te zien.

Dan naar de reumatoloog, er moet wat bloed worden afgenomen om wat dingen uit te sluiten.  Maar zoals je alwéér raadt, alles is goed. Ik breek in duizend stukjes. Ik begin onzeker te worden, ik wil weten waar het vandaan komt maar ik kan niet nog een teleurstelling aan. Wat zullen mensen en collega’s wel niet denken? Zullen ze denken dat ik me aanstel? Ik mis het werk zo ontzettend! Ik mis mijn bewoners zó erg, ik laat ze zo vallen! Kan ik dit mooie beroep nog ooit wel doen? Deze gedachten gaan op dat moment elke seconde door mij heen. Ik kan thuis niet meer normaal schoonmaken, ik ben moe, heb pijn en ik heb vrij weinig zin om iets te doen vanwege de pijn. Ik voel me schuldig naar mijn werkgever, ik wil dit niet. Dit is niet hoe een 22-jarige moet leven, ik wil gewoon werken… het beroep doen wat ik juist zo leuk vind om te doen, wat juist zo voor me is weggelegd.

Ik ga ook nog naar de podoloog, om te kijken of mijn voeten de pijnklachten geven. Mijn voeten blijken ‘bijna’ perfect. Het enige wat opvalt, is dat mijn bekken wat scheef staat.

Nu, zeker een halfjaar verder ben ik door de bedrijfsarts doorverwezen naar Medinello. Dat is een revalidatiecentrum speciaal gericht op chronische pijnklachten. Daar leer je om te gaan met je pijn. Want, hoe moet dat verder met deze pijn? Ik hoop dat Medinello mij verder helpt. En dat ik dit beroep, het allermooiste beroep wat er bestaat, het belangrijkst in mijn leven… gewoon weer kan doen. Medinello is een lang traject, ik hoop eind 2018 weer volledig op de werkvloer van Zephyr te staan en deze tijd vol met onzekerheid achter mij te laten.

Als kind wilde ik al ‘oude mensen verzorgen’
24 maart 2017