Marjan Kloppenburg
Een stortvloed aan verhalen vandaag. Mevrouw praat de oren van mijn hoofd. In een tijdsbestek van een luttel uurtje passeert haar hele leven de revue. Nou kan ik toevallig goed luisteren dus leen ik haar graag mijn oor.
Door te vertellen en terug te gaan in de tijd doet zij haar leven nog eens dunnetjes over. Gelukkig zijn het prettige herinneringen die zij met mij deelt. Sommige verhalen ken ik al, een paar zijn nieuw voor mij en een enkele keer denk ik: dat zat toch anders? Wat maakt het ook uit, ik heb een open oor voor haar en dat doet haar zienderogen goed.
Het is evengoed een wonder dat mevrouw zich zoveel kan herinneren en daar ook een beeld bij heeft. Knap instrument, die menselijke hersens. Helaas is bij de tijd zijn niet iedereen gegeven. Ik zie ze wel zitten in het woonzorgcentrum, met holle ogen wat voor zich uit starend. Afschuwelijk moet het zijn voor de naasten, lijkt mij, als je een familielid zo ziet aftakelen en je kunt er niets aan doen om dat proces te stoppen.
Gelukkig is dit mevrouw bespaard gebleven en keuvelen we gezellig verder over de politiek, het weer, de crisis, de aanslagen. Ze wordt er zichtbaar moe van en heeft er daarom wel oren naar als ik haar voorstel om te gaan rusten. Mijn oren tuiten maar dat hindert niet, volgende week ben ik gewoon weer een en al oor!
