De bureaucratische zorgregels van 2018
Dieuwertje Fabries
Vrijdag 14:50, ik ben de laatste dingen aan het afsluiten. Het is wel weer genoeg geweest voor deze week, tijd om het weekend in te luiden. Om 14:51 belt een huisarts met de mededeling dat een van onze cliënten op een eerstelijns bed zal moeten worden geplaatst omdat het thuis niet meer zo goed gaat.
Ik open de lijst met beschikbare capaciteit van bedden en mijn hoop is gevestigd op de ene plek die nu nog in optie staat. Helaas sluit ik niet veel later het gesprek met het Klantservicepunt af met de kennis dat er binnen Almere geen plek meer is.
Omdat het mij nog niet helemaal duidelijk is wat er thuis niet lukt en we dit misschien ook kunnen oplossen met extra zorgmomenten, besluit ik bij de cliënt langs te gaan. Bij de cliënt aangekomen tref ik een hoopje ellende aan. Familieleden doen wat ze kunnen door elkaar af te wisselen, maar ook daar loopt het soms vast. De maat is nu vol en binnen vijf minuten bel ik met de huisarts. Iemand thuis laten die een sterk verminderd zicht heeft, eigenlijk te moe is om op de benen te staan en amper in staat is om nog iets te eten of te drinken voor zichzelf klaar te maken, wil ik niet alleen thuis laten. Terwijl de huisarts belt met de Specialist Ouderengeneeskunde voor een crisisopname, kijk ik of ik familie kan vinden die de cliënt kan wegbrengen. Als ik niet veel later nog even contact heb met de huisarts is er nog geen duidelijkheid.
Inmiddels is het kwart voor 5 en is er nog geen zekerheid. Met de huisarts is afgesproken dat deze contact opneemt met de familie zodra er meer bekend is. Ik stuur mijn collega van de avonddienst een berichtje dat de cliënt waarschijnlijk wordt opgenomen en hoop dat het allemaal gaat lukken. Laat in de avond lees ik het bericht van mijn collega die de avonddienst heeft gedraaid. Het is gelukt, de cliënt is opgenomen.
Gerelateerde berichten
zo herkenbaar !!!!!