Een collega gaat na jaren elders de uitdaging zoeken en het lijkt mij een leuk idee om met de bewoners een herinnering voor haar te maken. Met een krat met oude tijdschriften, lijm, gekleurd papier, markers en een canvas ga ik naar de huiskamer. Zelf heb ik zin om weer eens creatief bezig te gaan en hoop met mijn enthousiasme de bewoners extra te inspireren.
Ik kom de huiskamer binnen en tref, tot mijn verbazing, maar één bewoonster. Ze begroet mij vriendelijk en vraagt: “Wat ga je doen?”
Deze bewoonster typeer ik als vriendelijk, gevoelig, geïnteresseerd maar zegt standaard op alles wat je vraagt, nee. Nee is haar veilige antwoord. Door nee te zeggen wordt ze minder geconfronteerd met de dingen die ze niet meer kan. Wanneer ik haar zou vragen of ze mij wil helpen, zou ze dus nee zeggen. Maar ze is alleen in de huiskamer en ze is zeker gebaat bij extra persoonlijke aandacht. Ik wil dan ook graag haar aandacht vasthouden.
Snel schieten er verschillende invalshoeken door mijn hoofd als ik zeg: “Ik kom even bij je zitten en heb van alles meegenomen. Ik ga een kunstwerkje maken voor een collega die ons gaat verlaten.” Ik doe geen appel op haar. En ze zegt: “Ooo wat gezellig, want ik zit hier helemaal alleen.” Met opluchting denk ik meteen, dat is mijn eerste winst van vanmiddag.
Rustig begin ik de boekjes door te bladeren om plaatjes en tekstjes voor de collage, die we gaan maken, te vinden.
Ze zegt: “Laat mij ook eens kijken.” Pats boem, succes momentje twee dient zich aan.
We wakkeren bij elkaar het enthousiasme aan.
Omdat we zo knus met z’n tweeën zitten verwissel ik de willekeurige muziek op de radio voor licht klassieke filmmuziek op mijn muziek boxje. Een schot in de roos. Wat heb ik dit lang niet gehoord, zegt ze. Het is echt prachtige muziek. Doordat we in onze bubbel zitten, midden op een hectische dag, komt de muziek rechtstreeks bij ons binnen. We kijken elkaar aan, glimlachen en er rolt een traan langs ons beider wangen.
Op dat moment barsten we in lachen uit en ze zegt: “Wat zijn we toch een stel sentimentele dozen.”
Nadat we uitgelachen zijn pakken we onze activiteit weer op en blijven naar de prachtige muziek luisteren. En zomaar uit het niets was succes moment nummer drie ook een feit. Het canvas met de collage krijgt vorm en we zijn zeer tevreden over het eindresultaat. Mevrouw is trots op ons werk en dankbaar voor het moment dat ze even niet dacht aan alles wat ze niet meer kon.
Weer een moment waarop ik mij realiseer hoe waardevol mijn werk is en wat een voorrecht het is om deel uit te maken van het leven van kwetsbare mensen.
Lieve groet,
Berthilde
Wil jij net als Berthilde ook werken in een van onze woonzorgcentra?
Wil jij bijdragen aan een thuis voor onze cliënten binnen een hecht team in samenwerking met verschillende disciplines? En zoek je een werkgever die jou kan helpen om je verder te ontwikkelen in je vakgebied?
In onze woonzorgcentra en in Flevoburen, ons centrum voor geriatrische revalidatie, wonen cliënten voor wie thuis wonen (soms tijdelijk) niet meer gaat. Wij bieden hen een nieuw thuis. Een thuis in deskundige handen, bij medewerkers voor wie vriendelijkheid en medeleven vanzelfsprekend is.
Ben jij zo’n medewerker? Bekijk dan snel onze vacatures.
