‘Amsterdam is ook niet meer wat het geweest is’
“Goedemorgen meissies”, klinkt het tijdens de overdracht. “Kunnen jullie mij even helpen?”
“Jazeker mevrouw”, en we lopen mee naar haar kamer.
“Hebben jullie een tas voor mij?”
We zien dat de kamer volstaat met stapeltjes kleding en verzorgingsproducten inclusief nachtpon en tandenborstel.
De radertjes beginnen te draaien, deze mevrouw is duidelijk van plan om te vertrekken. Wat nu?
We nemen haar drang tot vertrekken serieus en geven haar een tas. Ze pakt haar spullen in. We adviseren haar om eerst even te gaan ontbijten, want op een nuchtere maag de wijde wereld in lijkt ons niet verstandig.
Ze stemt in met ontbijt en dat geeft ons even de tijd om af te stemmen.
Mevrouw zegt: “Maak je geen zorgen ik kom sowieso terug, maar weet nog niet wanneer.” Het stelt ons niet echt gerust, ook gezien de broze gezondheid van mevrouw.
Het is 8:30 uur en er moeten nog 9 bewoners uit bed en er staat een overleg gepland tot 10 uur.
We besluiten om na het overleg met mevrouw naar buiten te gaan en mevrouw stemt daarmee in. Ze zegt: “Ik moet er gewoon even uit.”
Tijdens het overleg schiet er van alles door mijn hoofd. En ik kom op een idee. Waar wil mevrouw heen? Waar komt ze vandaan?
En ik besluit de auto voor te rijden. Mevrouw stapt in en we rijden naar de Javastraat in Amsterdam, daar waar haar wieg heeft gestaan. Onderweg vertelt ze: “Zo ben ik hè? Ik ben van de spontane uitstapjes, altijd gedaan.”
Ze zegt: “Ik voel mij zo opgesloten de hele dag.” Ze vindt het heerlijk in de auto en ze doet alsof ze met d’r vriendinnen op stap is.
We rijden Amsterdam binnen en ze zegt: “Kijk daar op nieuwe Ooster wil ik begraven worden.” Ze wijst mij feilloos de weg naar de Javastraat, we parkeren de auto en stappen uit.
We lopen rustig naar haar geboortehuis en maken een paar foto’s. Mevrouw kijkt in de rondte en begint te vertellen wat ze allemaal heeft meegemaakt op de Javastraat.
Ze koopt gebak bij een bakkertje en dat eten we in de auto op, want de terrassen zijn niet open.
We rijden rustig terug naar Almere.
Bij thuiskomst vertelt mevrouw heel enthousiast aan iedereen waar ze is geweest en zegt: “Amsterdam is niet meer wat het geweest is, ik ben blij dat ik weer THUIS ben.”
