‘Heeft u wel eens een engeltje op uw schouder gehad’? Dit vraag ik aan een mijnheer die aanwezig is bij de ontmoetingsgroep die ik begeleid op één van onze woningen waar mensen wonen met dementie. Het is bijna Kerst, de kerstboom is al opgetuigd en in de woning klinkt kerstmuziek als ik binnenkom. Ik heb dit keer gekozen voor het thema Engelen. Uit mijn eigen kerstboom heb ik een aantal vilten engeltjes meegenomen om deze te laten zien. Het thema spreekt aan, zo blijkt als ik bezig ben.
De mijnheer begint te huilen als ik hem naar zijn engeltje op zijn schouder vraag. Hij vertelt hoe hij als jong kind ernstig ziek is geweest. Zijn ouders dachten dat hij het niet zou overleven. Maar hij heeft het gered dankzij een engeltje op zijn schouder zegt hij ontroert. En in één adem door vertelt hij verder. ‘En zie mij hier nu eens zitten, ik ben er nog. Ik geniet van het eten en drinken, ik woon mooi en ik krijg regelmatig bezoek’.
Een mevrouw in de groep noemt de engel op haar schouder haar beschermengel. Als ik vraag of ze daar iets over wil vertellen dan zegt ze dat deze beschermengel haar hele leven al bij haar is, en dat dit een fijn gevoel is. Dat leven is niet makkelijk geweest voor deze mevrouw, op jonge leeftijd heeft ze al veel dierbaren verloren. Haar beschermengel heeft haar misschien wel veiligheid en vertrouwen gegeven.
Er zijn nog meer mooie momenten tijdens deze ontmoetingsgroep. Ik vertel een verhaal over een engel zonder vleugels. De bewoners luisteren geboeid als ik het verhaal vertel en reageren tijdens het verhaal op een aantal momenten. Een mevrouw is tot tranen toe geroerd. Ze zegt zachtjes ‘hoop’. Op mijn vraag of ze het een hoopvol verhaal vindt, knikt ze en zegt: ‘hoop doet leven’. Dat beamen we met elkaar in de groep. Een mijnheer legt aan het einde van het verhaal zijn hand op zijn hart en kan niet goed woorden geven aan wat hij bedoelt, maar het is duidelijk dat het met een lieve vrouwelijke engel in zijn leven te maken heeft.
Wat zijn er mooie momenten ontstaan tijdens deze ontmoetingsgroep! Het thema Engelen riep veel op bij de bewoners. Er resoneerde iets van vroeger bij hen. Soms heel kort en klein, in een gevoel of woord, soms door een hele concrete herinnering. Er was ontroering over de dingen die zijn gebeurd in het leven en er werd iets ervaren van de lieve engelen die er in je eigen leven kunnen zijn.
Hoop doet leven! Deze reactie van een bewoonster gaat de komende week als kerstgedachte met mij mee.
Yvonne Riemeijer
geestelijk verzorger
