Nadat ik om 19 uur de dienst heb overgenomen, rijd ik naar een collega die haar hand heeft weten te leggen op mondkapjes en beschermbrillen. Het is het eerste beetje positieve nieuws sinds ruim een week geleden. We zijn opgelucht dat we zometeen in ieder geval beschikken over minimale beschermingsmiddelen. We zijn nog op zoek naar jassen, maar dit is in ieder geval al iets.
Afgelopen week hebben we met elkaar in de praktijk in een roes beleefd. Nadat de overheid strenge extra maatregelen aankondigde, hebben we met elkaar non stop gewerkt aan nieuwe protocollen.
Alles is daarbij gericht op zo min mogelijk contactmomenten tussen ons en de zwangeren.
We moeten een balans zien te vinden tussen de hoogwaardige zorg die zwangeren van ons gewend zijn, en het beperken van fysiek contact. Maar hoe doe je dat?
Hoe kun je tegen een zwangere zeggen dat ze haar partner niet meer mee mag nemen naar onze controles?
Dat het niet meer mogelijk is om pretecho’s aan te bieden?
Dat het aantal controles in de zwangerschap zo veel mogelijk teruggedraaid word?
Dat wij voorafgaand aan een huisbezoek vragen of iedereen haar temperatuur wil opmeten?
Dat wij niet binnenkomen bij koorts, maar iemand dan insturen naar het ziekenhuis?
Dat wij bij milde klachten met een mondkapje, beschermbril en een jas naar binnen gaan?
Dat we zo kort mogelijk blijven en proberen 1,5 meter afstand te bewaren, terwijl iemand weeën heeft?
Dat de kraamvisite, raamvisites zijn geworden, waarbij we door FaceTime en bellen proberen op afstand onze zorg te geven?
Dat wij, als we zien dat een jonge moeder het zwaar heeft en struggled met haar nieuwe rol, niet langs kunnen komen voor een kop thee en een arm om iemand heen?
Dat wij onze kraamverzorgenden nu voor ons gevoel in de steek laten, door onze bezoeken alleen bij afwijkende bevindingen te laten doorgaan?
Ik heb deze week al een aantal keer met tranen in mijn auto gezeten, omdat ik gewoonweg de zorg niet kon geven, die ik zo graag zou willen geven. Omdat ik niets liever wilde dan dichtbij iemand te kunnen zijn en zo lang te kunnen blijven als ik zou willen.
Maar ook was ik af en toe angstig, wat als ik het corona virus toch oploop? En het onbewust toch doorgeef?
Laten we hopen dat deze maatregelen zo kort mogelijk duren. Laten we met elkaar die 1,5 meter afstand zoveel mogelijk naleven en laten we zoveel mogelijk thuisblijven.
Dat is de enige manier waarop ik, en al mijn lieve collega verloskundigen en andere zorgverleners, zo snel mogelijk weer de zorg mogen gaan geven die wij zo graag willen geven.
Tot die tijd, zijn wij er voor al onze cliënten op deze aangepaste manier en maken we er met elkaar het beste van!
Nienke Stam, verloskundige team groen
