Als de zon schijnt en je hart huilt…
Het is 11 uur ‘s avonds als mijn diensttelefoon gaat. De partner van Kim belt me, dat de weeën zijn begonnen. Het is hun eerste kindje en sinds 2,5 uur komen de weeën nu om de 4 minuten, het begint heftig te worden. Als ik Kim aan de lijn krijg hoor ik haar pittige weeën wegzuchten. Ik spreek af dat ik binnen 20 minuten bij hen ben.
Aangekomen in de donkere straat, parkeer ik mijn auto voor de deur. Binnen is het lekker warm en er brand een zacht lichtje. Kim zit voorover gebogen op een stoel. Ze doet het fantastisch. Het is onze eerste kennismaking, ze had mij nog niet eerder gezien in de zwangerschap. Ik vraag haar wat haar wensen zijn en ze laat me haar bevallingsplan lezen.
Ik zie dat ze nog niet besloten heeft waar ze wil bevallen. Ze geeft aan dat ze dat moeilijk vindt, hoe beslis je dat nu? Aan de ene kant wil ze graag thuisblijven, maar wat als er toch iets misgaat? Hoe gaan we daar dan mee om? Tussen de weeën door vertel ik haar wat mijn collega’s haar op het spreekuur ook verteld hebben.
Je mag thuis bevallen zolang de conditie van moeder en kind goed is, het is onze taak om tijdig in te schatten wanneer we niet thuis kunnen blijven. Ik vertel haar dat ze vooral haar eigen gevoel moet volgen. We besluiten eerst eens te kijken hoe de ontsluiting gevorderd is.
De harttonen van de baby zijn goed en als ik toucheer voel ik al 4-5 centimeter ontsluiting! Een heel goed begin! Het geeft haar moed en samen met haar partner besluit ze: ‘dan wil ik graag thuis bevallen.’
We spreken af dat ze lekker gaat douchen en dat ik over 2 uur weer terug ben, natuurlijk belt ze me eerder als ze me nodig heeft.
Het lukt mij om nog even een hazenslaapje te doen, deze uurtjes zijn super waardevol want mijn dienst duurt nog tot de volgende avond, dus alle slaap is meegenomen.
Als ik 2 uur later weer terug ben bij Kim, zie ik dat de endorfines hun werk doen. Haar hormonen zorgen ervoor dat ze in zichzelf keert en de weeën heel goed opvangt.
Ik zie aan alles dat het snel gaat, dus zet ik samen met haar partner alle spullen klaar en bellen we de kraamverzorgster voor assistentie bij de bevalling.
Kim wil graag weten hoe ver ze is, en ik toucheer 9 centimeter ontsluiting! Ze kan een glimlach niet onderdrukken.
Niet lang daarna krijgt ze persdrang en na 20 minuten persen wordt er een prachtige dochter geboren!
De placenta volgt makkelijk en er zijn geen hechtingen nodig! ‘Wat een droombevalling dit, roept ze uit!’.
Maar dan komt er toch nog een kink in de kabel, Kim begint ruim bloed te verliezen. Ik dien haar een injectie toe, om de baarmoeder beter samen te laten trekken en ik leeg haar blaas. Dat helpt even, maar niet voldoende. Samen met de kraamverzorgster doorloop ik alle stappen en ik besluit dat we toch naar het ziekenhuis moeten. Dat is een enorme domper.
Dit is dus zo’n moment waarop je als verloskundige moet beslissen dat het beter is alsnog te vertrekken. Daarna gaat alles snel, ik bel de ambulance en de gynaecoloog om te vertellen dat we eraan komen en binnen 15 minuten nadat ik gebeld heb, zijn we in het ziekenhuis. Iedereen staat klaar om Kim op te vangen en na een infuus met sterke hormonen, houdt het bloedverlies gelukkig op. Een operatie is niet nodig. Iedereen haalt opgelucht adem en Kim mag dezelfde dag naar huis.
Als ik 3 dagen later bij haar langs kom vraag ik haar of ze nu spijt heeft van haar keuze om thuis te bevallen. Ik zou me dat wel kunnen voorstellen, omdat we toch nog weg moesten, iets waar ze van tevoren wel bang voor was.
Maar het tegendeel is waar. Natuurlijk vond ze het jammer en baalde ze, maar de ervaring van haar bevalling heeft er niet onder geleden. Ze is nog steeds blij met haar thuisbevalling en ze kijkt er nog steeds positief op terug.
En dat komt, omdat het echt haar eigen keuze was. Een hele krachtige keuze dus!
Nienke Stam, verloskundige team groen
Gerelateerde berichten
